Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Αδυναμία επίλυσης συγκρούσεων

Έχοντας ως στόχο την επίλυση των συγκρούσεων ο κάθε εμπλεκόμενος χρειάζεται να ακολουθήσει μια σειρά από μικρές αλλά αποτελεσματικές κινήσεις τακτικής. Η πιο σημαντική είναι να ελέγξει το θυμό του και στη συνέχεια να προσπαθήσει να ξεκαθαρίσει ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ορίζοντας το πρόβλημα στη συνέχεια έχει τη δυνατότητα να αναζητήσει πιθανές και από αυτές να διαλέξει την πιο κατάλληλη για να την εφαρμόσει.
Σε όλη αυτή τη διαδικασία υπάρχουν συμπεριφορές που μπορούν να πυροδοτήσουν την κατάσταση και να την κάνουν χειρότερη όπως π.χ. κάποιος να φωνάζει, να μιλά σε δεύτερο πρόσωπο χρησιμοποιώντας το «εσύ» και όχι το «εγώ» (πολύ πιθανόν κριτικάροντας για τον άλλον), ή μη λεκτικές κινήσεις όπως να πλησιάσει πολύ κοντά στον άλλο περιορίζοντάς του τον προσωπικό χώρο (μια κίνηση που σχεδόν πάντα δείχνει απειλητική διάθεση), να χρησιμοποιεί το μέγεθος του σώματος ή το ύψος για εκφοβισμό, να κουνά ή να σφίγγει την γροθιά του ή τέλος να κουνά δεικτικά το δάκτυλό του.
Αντίθετα υπάρχουν συμπεριφορές που μπορεί να βοηθήσουν ώστε τα πράγματα να γίνουν καλύτερα όπως π.χ. να διατηρεί ήρεμη τη φωνή του, να ακούει προσεκτικά τι έχει να πει ο άλλος, να σέβεται τον προσωπικό χώρο του άλλου, να μιλά με το «εγώ» και να σέβεται τα συναισθήματα του άλλο, να μην παρεμβαίνει παρορμητικά, αλλά να παρατηρεί την εξέλιξη των πραγμάτων (μια καλή ερώτηση προς τον εαυτό πριν παρέμβει είναι : «Θα συμβεί κάτι σοβαρό εάν δεν παρέμβω»), να δίνει έμφαση στις πράξεις και όχι στο άτομο (να περιγράφει τη συμπεριφορά του άλλου και να αντιπροτείνει τι θα προτιμούσε και όχι να χρησιμοποιεί ταμπέλες), να αναγνωρίζει την προσπάθεια και να ενθαρρύνει για τη συνέχιση προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά και μη λεκτικές κινήσεις όπως να έχει χαλαρή στάση το σώμα του και οι παλάμες του να είναι ανοικτές.
Όταν υπάρχει αδυναμία επίλυσης των συγκρούσεων, η σύγκρουση κλιμακώνεται αυτοί που συγκρούονται επιχειρούν να εμπλέξουν ένα τρίτο άτομο για να λειτουργήσει ως «δικαστής». Έτσι όμως δημιουργούνται συμμαχίες και αντιπαλότητες. Εάν οι συμμαχίες αυτές μεταξύ ορισμένων μελών της οικογένειας καταστούν πάγιες και μακροχρόνιες, τότε είναι πιθανόν να δημιουργηθούν δυσλειτουργίες στην οικογένεια, οι οποίες μακροχρόνια θα έχουν κακές επιπτώσεις. Μέσα σε μια υγιή οικογένεια οι συμμαχίες αυτές δεν είναι σταθερές και αμετακίνητες αλλά μεταβάλλονται ανάλογα με τις καταστάσεις που προκύπτουν.
Για να αντιληφθεί κάποιος τις συμμαχίες θα πρέπει να αναρωτηθεί :
  • Με ποιο μέλος της οικογένειάς μου έχω συνήθως την τάση να συμφωνώ; 
  • Σε ποιες περιπτώσεις το κάνω; 
  • Όταν δύο άλλα μέλη της οικογένειας μαλώνουν μεταξύ τους, ποιου το μέρος παίρνω πιο συχνά; 
  • Ποιος στην οικογένεια μου, με θυμώνει ευκολότερα;